Menu strony:






Dzidzia





Ale żadna duma nie wytrzyma... Już robiłam, co mogłam... brałam się na wszystkie sposoby... ale pan jesteś taki niepojętny...
— Już będę pojętny, — szeptałem, — nauczę się być pojętnym... ja się łatwo uczę... nauczę się wierzyć w szczęście... Pani nie wiesz... ja już od roku...
Ten sonet był dla pani...
— Ten z palmą?
— Napisałem dziesięć innych, ale spaliłem, bo Michaś i Stefan tylko czyhają... Czy mogę im powiedzieć... że... że pani mnie...
— Otóż nie podpowiem! — krzyknęła Dzidzia. — Sam bez pomocy musisz pan dokończyć... sam wymówić wyraźnie.... raz przecie wymówić!...
— Że mnie pani kochasz!
— zawołałem.

<<Poprzednia 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36 | 37 | 38 | 39 | 40 | 41 | 42 | 43 | 44 | 45 | 46 | 47 | 48 | 49 | 50 | 51 | 52 | 53 | 54 | 55 | 56 | 57 | 58 | 59 | 60 | 61 | 62 | 63 | 64 | 65 | 66 | 67 | 68 | 69 | 70 | 71 | 72 | 73 | 74 | 75 | 76 | 77 | 78 | 79 | 80 | 81 | 82 | 83 | 84 | 85 | 86 | 87 | 88 | 89 | 90 | 91 | 92 | 93 | 94 | 95 | 96 | 97




Polecamy inne nasze strony: